Λίγα σταφύλια στοργής θα σου φέρω
να μη φοβάσαι ποτέ σου τα σύννεφα.
Η μάνα μου μου 'λεγε αυτά δεν υπάρχουν...
όμως τα βρήκα κάτω στ' αμπέλι μας
τότες που μάζευε η φτώχεια ανάγκες...
Είχα τη γη μου - σα μάνα με χάιδευε
είχα τον ήλιο - μετρούσα τις ώρες,
και μέσα στα σύκα και τ' άλλα πετούμενα
παραφυλούσα να βρω τη ζωή μου.
Κι ήβρα στοργή εκεί μέσα στα σύννεφα
που 'στρωνε η στέρηση και με γελούσε...
Λες και δε θα 'βλεπα μιαν ώρα σα σήμερα,
πως όλα ήταν δρόμος να φτάσω ως τ' αστέρια.
Γιατί κάποιοι φοβούνται τα σύννεφα...
Ευαγγελία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου