... πες την κι ας πέσει χάμω...
...Κι ας είναι και αργοπορημένη... Παλιό το video, η Χαρούλα από παλιά, το τραγούδι παμπάλαιο στα χείλη μου. Θυμάμαι να τραγουδώ από πάντα το ρεφρέν του επίμονα σα χαλασμένο πικάπ.
Τ' άλλα του λόγια τα πρόσεξα υστερότερα ..."κι ας είσαι μόνος μες τη γης"... και υστερότερα κατάλαβα πόση σημασία είχε και έχει για μένα αυτό. Το να υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου, στη γειτονιά μου, και στο δρόμο μου, με την πρόθεση μιας καλημέρας. Τόση δα σχέση μαζί τους, όση η εξ' όψεως έστω γνωριμία, που να χωράει το χαιρετισμό της.
Ναι, όσες φορές δοκίμασα την απομόνωση του ξένου αλλάζοντας τόπους, πάντα στην αρχή η καλημέρα απ' τους ανθρώπους μου έλειπε. Μια καλημέρα που με το χαμόγελό της θα άνοιγε την πόρτα για να μου πει "δεν είσαι μόνη".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου