...τώρα που μυρίζει βροχή...

  Περνώντας κάτι ευλογημένες ώρες μοναξιάς, αναρωτιέμαι... απομακρύνθηκα πολύ απ' τον κόσμο; Επικοινωνώ από δω, μιλάω και δείχνω, κι είναι στιγμές, που θαρρώ πως υπάρχω πιότερο απ' ότι εκεί έξω... Χοροπηδώ με τις χαρές που μου δίνετε με ένα σας σχόλιο, χαμογελώ με ένα σας κλικ κι αστειεύομαι, κι ας ξέρω πως τούτη, δεν είναι φιλία... 
   Μα τώρα που μυρίζει βροχή, και η θλίψη στα μάτια μου γίνεται σκόνη, τα δέντρα στον κήπο μου στέκουν αμίλητα. Δεν ξέρουν και κείνα αν τέλειωσε ο χρόνος. Αυτός που χρειάζονταν για μία συγχώρεση... Από μένα για μένα, κι ύστερα γι' άλλον...
   "Ποιος χρόνος;" ακούω να ρωτά η Φωνή... "Εγώ δε σου είπα, αυτός δεν υπάρχει; Στο ξαναλέω λοιπόν! Αν θες να χορεύεις  αιώνια, 

                               να στήνεις φεγγάρια στο δρόμο                
                               χωρίς τα ρολόγια να ξέρουνε  
                               την κόρη που φύλακας είναι, 
                               αρχαίας θεάς κάθε βήμα σου 
                               χορού μυστικού μες τον κύκλο,    
                               ρυθμός και αρχή παντοδύναμη 
                               σαν σπάζεις το φράγμα του χρόνου.»

                                                                                 
                                                                                                      (Από την "Ελευθερία στο μπλε")