Εμφανιζόμενη ανάρτηση

"7χορδη Σπείρα"- Όσα θα θέλατε να ξέρετε.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ;   ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΖΕΙΣ . Μια διασκεδαστική και δημιουργική πρακτική ενσυνειδητότητας και ενσυναίσθησης.  Με θεραπευτική άσκηση...

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

"Σαράντα και επτά"

   12.30 π.μ. 
   Με τη λήξη μιας γενέθλιας επετείου που δεν ήθελα να γιορτάσω, πιάνω να γράψω... 
Σαράντα και επτά συναπτά τα έτη μου. Ναι, μάλιστα... Και τι μ' αυτό; Ποια ωριμότητα βεβαιώνουν; Εκείνη του γραφιά συναισθήματος άκαιρου κάθε στιγμή; Και βέβαια! Αφού η αδυναμία μου να ευστοχήσω άμεσα, κατά τη στιγμή της σύλληψης να εκφραστώ, με καθιστά ανίκανη προς προσγείωση, ικανή προς αιώρηση και επιρρεπή στην ονειροπόληση. 
   Τα γραπτά μου, με την όποια ποίηση αποφαίνονται, αποτελούν τα δεκανίκια μου.  Γι' αυτό άλλωστε γράφω κι απόψε... Έτσι λοιπόν, και τόσο αργοπορημένα όσο ένας ανάπηρος πατώ στη γη, στηρίζομαι ακροβατώντας στα ασχημάτιστα πέλματά μου, κι ακουμπώ μέσα απ' τα ξύλινα χέρια μου το χώμα. 
   Χμμ... το ξύλο ήτανε πάντα κακός αγωγός του ηλεκτρισμού. Δεν απορώ λοιπόν που το φορτίο της αγάπης μου δεν έφτανε ποτέ ν' ανάψει μια λάμπα φως, ούτε λυχνάρι στην  καρδιά των εκλεκτών της δικής μου... αρχής γενομένης εκείνης των γονιών μου.  Γυμνή λοιπόν από προσχήματα, τολμώ να πέσω στα τέσσερα;  Να γράφω με τις παλάμες στο χώμα, πηγαίνοντας στη γη με της πραγματικής μου ηλικίας το ρυθμό; Μήπως έτσι φτάσει η αγάπη  κάπου; 
   Δεν ξέρω... Μου έρχεται τώρα στο νου η κουβέντα η χτεσινή με μια ασθενή μου. Όταν εκείνη παντελώς απογοητευμένη όσο και γειωμένη στην πάλη της με έναν καρκίνο, μου είπε: "Τόσο καλλιεργημένη και τόσο αφελής;  Ακόμα και τα παιδιά μας είναι εδώ από συμφέρον. Κι εσύ πιστεύεις πως υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάνε;" Μετά από τριών δευτερολέπτων πάγωμα,  δεν μπόρεσα να μην της απαντήσω κοιτώντας τη στα μάτια: "Αν δεν πιστεύεις σ' αυτό, γιατί δεν αφήνεσαι στο θάνατο; "
   Ναι, πιστεύω ακόμα στον άνθρωπο. Σ' εκείνη τη σπίθα του καλού που υπάρχει στον καθένα, και που μόνο η αγάπη την τρέφει. Τι αξίζει να ζεις αν δεν έχεις ανθρώπους να μοιράζεσαι τα όμορφα; Γι αυτό όσο κι αν ντρέπομαι που δεν πέτυχα να κάνει κύκλους πολλούς η αγάπη μου ως ετούτα τα γενέθλια, όσο κι αν νιώθω θλίψη, απογοήτευση, αποτυχία για όσους δεν άγγιξα που τόσο ήθελα, ακόμα πιστεύω πως αξίζει να ψηλαφώ στο σκοτάδι. Κι ας μην πατώ στη γη, κι ας κρατιέμαι με το 'να χέρι μου απ' τον ουρανό, μου περισσεύει τ' άλλο. Για να συνεχίζω να γράφω στο χώμα, να σκαλίζω στο χαρτί, να ζωγραφίζω στο χάρτη, σχήματα, σύμβολα, και ταξίδια γι ανθρώπους. 
   Αυτά αγαπημένοι μου αναγνώστες με όση ειλικρίνεια μου επιτρέπει η όρασή μου...

                                                                                                                      Ευαγγελία

   Σ' ευχαριστώ μάνα μου για τα δώρα που μ' έκαναν να κλάψω... Ανορθόγραφη η ψυχή σου, όμως μαζί της συναντήθηκα  σε έναν έστω κύκλο αγάπης... 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ShareThis