Κάτι σε κόκκινο...

   Δεν ξέρω για σας... όμως για μένα τέτοια βράδια είχαν πάντα μια προσμονή για κάτι ωραίο. Όπως και η νύχτα των Χριστουγέννων... Έβγαινα από τη ζεστή κουζίνα στην κρύα σάλα του σπιτιού για να σταθώ όσο πιο κοντά μπορούσα στο κατάφωτο δέντρο. Αγαπημένο μου χρώμα, το φούξια. Σε κείνη τη μπάλα εστίαζα το βλέμμα μου και χανόμουν  ώσπου χανόταν και το κρύο... Ήταν οι μυστικές μου στιγμές με το άγνωστο του επόμενου χρόνου. Όχι πως έκανα ποτέ απολογισμό... Δε μ' ένοιαζε αυτό. Μόνο η μαγεία του καινούριου. Της υπόσχεσης που κρυβόταν πίσω απ΄την αντανάκλαση των φώτων. Τι ευχόμουν;  Δεν ευχόμουν. Ήμουν εκεί κι ήταν καλά.  Άκουγα και τις γιορτινές φωνές των δικών μου μες στο σπίτι και μου 'φτανε. Το μόνο που ήθελα μα δεν το ζητούσα γιατί ήξερα πως ήταν ανέφικτο, ήταν να κράταγαν ετούτες οι γιορτές για πάντα. 
   Τώρα που... ας πούμε πως μεγάλωσα, αφού δεν μπορώ να κρατήσω τις γιορτές, κρατώ το δέντρο στολισμένο ώσπου να το βαρεθώ. Ακόμα όμως κάποια βράδια, όταν όλα ησυχάζουν στο σπίτι, κοντοστέκομαι ώρα πολύ και το κοιτώ πριν πάω για ύπνο. Όπως περνά κανείς απ' το κρεβάτι μικρού παιδιού ν' ακούσει την ανάσα του. Ανάσα ευτυχίας κι απόλυτης γαλήνης. Σαν κάτι άπιαστο και φευγαλέο. 
   Φέτος, μια ώρα ακριβώς πριν αλλάξει ο χρόνος, καθώς κάθομαι εδώ και σας γράφω, λέω να κρατήσω αναμμένο ένα λαμπιόνι... κάτι σε κόκκινο ίσως, κάπου μες στη καρδιά μου, μπας και ζεστάνει και λιώσει τα στρώματα πάγου που φόρεσε αυτός ο Χειμώνας. 


                                                                                                                          Καλή Χρονιά σε όλους!