"Με του νοτιά το φουστάνι"

Τίποτα δε μπορεί να πληγώσει τη Θάλασσα, ούτε να βάλλει το αέναο  απέραντο. 
Κινούνται ασάλευτα, σιγούν περιμένοντας την εγκοσμιότητα να τα δεχτεί. 

Γύρω απ' τον πιο άγριο κάκτο 
φυτρώνουν τα πιο τρυφερά αγριολούλουδα. 
Ένας ουρανός ανθίζει από ήλιο 
και μία γη βουτάει στην ομορφιά της. 

  Χλωμό πράσινο στην αγκαλιά θεσπέσιου κίτρινου.Κι όλα είναι έξω, όλα είναι εδώ μπρος στα μάτια, λες για να σε πάνε στο μέσα πιο γρήγορα. Εκεί, που αγναντεύεις τον κόσμο αλλιώς, και που η θάλασσα σμίγει μαζί σου τέλεια μέσα από μια λουρίδα άμμου μονάχα και φύκια. Η αιωνιότητα με τη στιγμή, το απέραντο με το κεφάλι ενός λουλουδιού, 
το βάθος με την επιφάνεια, και η καρδιά με τη σκέψη σου. Όλα συμβαίνουν τόσο απλά, φτάνει να είσαι εδώ. 

  Απ΄ όλες τις συναντήσεις μου με τη θάλασσα, πιο πολύ με γοητεύει με του νοτιά το φουστάνι. Τόσο απαλή και τρυφερή μαζί μου, γεμάτη υποσχέσεις αγάπης. 
Μου επιτρέπει να είμαι εκεί ανενόχλητη, και έρχεται και με λούζει ολάκερη 
ως το παγκάκι που κάθομαι και την κοιτώ. Κι εγώ μόνο κοιτώ. Τίποτ' άλλο. 
Πάνω από φύκια και πράσινα χόρτα, πέρα απ' το κίτρινο και το μπλε του αγριολούλουδου και μιας πεταλούδας, έξω απ' το βουητό μιας αγουροξυπνημένης μέλισσας και του κόσμου , 
εμείς ... συναντιόμαστε.
                                            
                                                                                                               Ευαγγελία