"Να μείνεις" μου λέει η φωνή.
"Να μείνεις ν' αφουγκραστείς το σύμπαν"!
-Γιατί;
"Ν' ακούσεις... πόσο μικρός, πόσο μεγάλος είσαι...
Και... τα οράματα που 'χει η πανσέληνος."
-Τι;
"Πως κάποτε κάποτε γίνεται γη.
Κι είναι εκείνη η νύφη..."
-Κι ύστερα τι;
"Γαμπρός της ο θάνατος που απλώνει σεντόνι."
-Ως τότε που η πέτρα θ' ανθίζει χορτάρι, δε γίνεται!
Δε γίνεται λέω!
"Εκείνη ονειρεύεται. Όνειρο είναι, μη σκας.
Εκείνη αυτό ξέρει. Τούτο το τέλος... "
-Γιατί να 'χει τέλος;
Φωνή δεν ακούω. Αρχίζει η βροχή.
"Να μείνεις" μου λέει, "να μείνεις!" κι αυτή.
"Εδώ ως το κόκκαλο... "
-Γιατί;
"Σου φέρνω το σύμπαν.
Νιώσε... πόσο μικρός, πόσο μεγάλος είσαι...
Δικά σου τα οράματα. Πιάσε!"
-Ως τι;
"Χτίσε και φτιάξε, γκρέμισε, χάλασε εσύ!
Συνέχεια ή τέλος σου όρισε... εσύ.
Ως τόσο μικρός, ως τόσο μεγάλος.
Ευαγγελία
( Από τη συλλογή "Η κυρά των φεγγαριών")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου