Λες είμαι δω... Και μαζί μου δεν είσαι.
Δεν άλλαξε τίποτα, και άλλαξαν όλα.
Τώρα ξυπνάω χαράματα στην ίδια απώλεια.
Τώρα είμαι μόνη και το γνωρίζω.
Χαράζω γραμμές που δε με λυτρώνουν.
Ένα βήμα μπροστά και ένα επιτόπου.
Η παρουσία σου λες και αφήνει όλο κάτι στη μέση.
Δεν είμαι εγώ που βάζω σημάδια στο χρόνο,
ούτε που μπόρεσα ένα να θέσω σ' αυτό το κορμί σου.
Τι και αν έγινα διάφανη;
Τι και αν σκόρπισα στάχτες μου μες στα σκοτάδια...
Ήσουν πάντα γι αλλού
και τώρα τελείωσαν οι αυταπάτες.
Λες δεν κατάλαβα πως άφησες πάλι ανοιχτή μία πόρτα;
Ευαγγελία
(Από το "Χρονικό ενός μη αναγγελθέντος θανάτου")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου