Μέσω... Τέχνης

ΤΟ ΠΟΥΛΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ/THE BIRD THAT SPOKE THE TRUTH

ΤΟ ΠΟΥΛΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Η λήθη σκέπασε το παρελθόν, το άγνωστο πολιορκεί το σπίτι
φαντάσματα πραγμάτων που αγαπήσαμε και χάθηκαν
και τώρα μόνον οι αράχνες γνωρίζουν τη συνέχεια — 

αλλά ηνοσταλγία για το άγνωστο μας είχε κερδίσει από παιδιά

κι η μοναξιά
μας είχε υποσχεθεί τις μακρινές αποστάσεις. 

Ώ το παιδί που υπήρξαμε μ’ εκείνο τον τεράστιο λαιμοδέτη
για μια τόσο σύντομη παιδικότητα. 

Κι η Μαρία 

που το βραδινό αεράκι παράσερνε τις κορδέλες του καπέλου της
σε άλλους αστερισμούς — ποτέ δεν τη φτάσαμε. 

Κι αγάπησα με πάθος καθετί που δεν ήταν γραφτό να γνωρίσω. 

Κι έζησα όλη τη ζωή μου σ’ ένα όνειρο
και την αθανασία σε μερικά κονιάκ.

Κάποιο πρωινό ένα πουλί κάθισε στο αντικρινό δέντρο και κάτι σφύριξε.
Ώ, άν καταλαβαινα τί ήθελε να μου πει, 

ίσως να είχα βρει το νόημα του κόσμου.

THE BIRD THAT SPOKE THE TRUTH

Forgetfulness covered the past, the unknown besieges the house
ghosts of things we loved and lost
and now only the cob webs know the future — but nostalgia
for the unknown has won us from young age and
loneliness
has promised us the long distances. Oh, the children we were with
those long neckties
for a childhood so short. And Maria that the evening breeze shivered
among the ribbons of her hat
in different constellations — we never reached her. And I’ve loved
passionately everything I was never meant to know. And I’ve lived all
my life in a dream
and immortality in a few cognacs.

One morning a bird sat on the tree on the other side of the road and chirped
something.
Oh, if I could understand what it wanted to tell me perhaps I would have
discovered the meaning of the world.

~Τάσου Λειβαδίτη/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
~Tasos Livaditis/Translated by Manolis Aligizakis