Θέλω να 'μαι ένα δέντρο στο κατώφλι σου
να σε ισκιώνω πιότερο απ' τις σκέψεις σου,
να τις αφήνεις πίσω σου και να κοιτάς εμένα...
Κι όταν οι μπόρες σε επισκέπτονται,
πριν από σένα να τις δέχομαι
για να σ' αγγίζουν απαλά σαν να 'τανε ψιλόβροχο.
Θέλω να είμαι ο πειρασμός στην πόρτα σου,
να κοντοστέκεσαι άθελα, λιγότερο να τρέχεις,
να προλαβαίνεις ομορφιές, μαζί μου να τις βλέπεις.
Κι όταν πουλί πετούμενο σκαλώνει στα κλαδιά μου,
να είναι αηδόνι στο τραγούδι του
να σε ξυπνάει χαράματα να μ' έβρεις δίχως άλλο.
Θέλω να είμαι μες τη γη, τόσο βαθιά στο χώμα,
όσο ψηλά στον ουρανό ανάμεσα στ' αστέρια,
να τα ενώνω μέσα μου, σε σένανε να φτάνω.
Κι όταν κοιτώ ακίνητη, ίδια με ένα δέντρο,
να ΄ναι η σιωπή μου που αφουγκράζεσαι
σαν αεράκι ανάλαφρο να μπαίνει στην καρδιά σου.
 |
| ο κέδρος μου ο γλαυκός |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου