Οι ποιητές για να ζήσουν, ζούνε συνήθως επώδυνα... Γι αυτό το αποφεύγουν. Γι αυτό τους βλέπετε μόνους. Μπορεί και να πεθαίνουνε μόνοι. Μην τους κατηγορείτε. Από καταβολής τους, διάλεξαν να περιφέρονται ανάμεσα γης κι ουρανού. Σαν να τους ζητιέται από μια βαθιά εσωτερική ανάγκη, αυτό που βλέπουν εκεί πάνω να το φέρνουνε κάτω... Κι αυτό έχει ένα κόστος. Το κόστος λέγεται "εγώ". Στη διαδρομή χρειάζεται να το αφήσουν πίσω τους. Για να ολοκληρώσουν αυτό που κίνησαν να κάνουν. Μα όσο πιο γαντζωμένη είναι απάνω τους αυτή η αποσκευή, και όσο πιο μεγάλη, τόσο πιο επώδυνος ο αποχωρισμός. Εύχομαι να έρθει εκείνη η μέρα, η στιγμή, που το πάνω με το κάτω θα είναι Ένα, και τότε, τότε το μόνο που θα τους μένει να κάνουν, θα είναι να Υμνούν...
Είναι παράξενο...Περίεργο και γι αυτούς τους ίδιους ακόμα, που αυτό το τόσο υπέροχο και ελαφρύ φορτίο των αιθέρων, δεν είναι καθόλου εύκολο να το φέρουνε κάτω. Κι εκείνο το άλλο, το τόσο βαρύ του εγω'ι'σμού τους, και αυτό να μην τους είναι καθόλου εύκολο να το παρατήσουν στο δρόμο. Ίσως να μην είναι αυτή και η μόνη θυσία που έχουν να κάνουν... Ίσως και να μην βρίσκουν συχνά τον διάδρομο προσγείωσης. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν προσπάθησαν. Αφού και να ήθελαν να σταματήσουν, αυτή η ίδια Φωνή που τους στέλνει τα Ωραία, αυτή δεν τους αφήνει ήσυχους μέχρι να ολοκληρωθούν. Την Γαλήνη του Εκεί που γεύονται, να την βιώνουν στο Εδώ που βρίσκονται. Γιατί μόνο έτσι ΕΙΝΑΙ. Μόνο έτσι έχουν κάτι να πουν. Μόνο έτσι ησυχάζουν.
Γεύτηκαν πολλές φορές στις αναλαμπές αυτού του Άλλου που τις είπανε έμπνευση, εκείνη, την πραγματική Ζωή. Και όταν αποπειρώνται να ζήσουν αυτήν εδώ, χμ...κάποιες φορές δεν μπορούν ούτε τους εαυτούς τους να πείσουν πως γίνεται! Τόση η αντίσταση. Μα και όταν τα καταφέρνουν να μπουν με Πίστη στη μαγεία του Τώρα, πόση η οδύνη του να μην έχουν πάρει κανέναν μαζί τους! Φευγαλέες ματιές προς την αιωνιότητα ό,τι εποίησαν. Παραθύρια που αφήνουν ανοιχτά ( αν τα δημοσιεύσουν) τα ποιήματά τους, για να κοιτάξουν κάποιοι εκεί, να δουν ό, τι είδαν εκείνοι. Ίσως...
Γι αυτό σας λέω, μην τους παρεξηγείτε.Τα μάτια τους μόνο, βαθιά αν τους συναντήσετε, ακτινοβολούν τη μοναξιά που τους επιβλήθηκε.
Ευαγγελία
Είναι παράξενο...Περίεργο και γι αυτούς τους ίδιους ακόμα, που αυτό το τόσο υπέροχο και ελαφρύ φορτίο των αιθέρων, δεν είναι καθόλου εύκολο να το φέρουνε κάτω. Κι εκείνο το άλλο, το τόσο βαρύ του εγω'ι'σμού τους, και αυτό να μην τους είναι καθόλου εύκολο να το παρατήσουν στο δρόμο. Ίσως να μην είναι αυτή και η μόνη θυσία που έχουν να κάνουν... Ίσως και να μην βρίσκουν συχνά τον διάδρομο προσγείωσης. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν προσπάθησαν. Αφού και να ήθελαν να σταματήσουν, αυτή η ίδια Φωνή που τους στέλνει τα Ωραία, αυτή δεν τους αφήνει ήσυχους μέχρι να ολοκληρωθούν. Την Γαλήνη του Εκεί που γεύονται, να την βιώνουν στο Εδώ που βρίσκονται. Γιατί μόνο έτσι ΕΙΝΑΙ. Μόνο έτσι έχουν κάτι να πουν. Μόνο έτσι ησυχάζουν.
Γεύτηκαν πολλές φορές στις αναλαμπές αυτού του Άλλου που τις είπανε έμπνευση, εκείνη, την πραγματική Ζωή. Και όταν αποπειρώνται να ζήσουν αυτήν εδώ, χμ...κάποιες φορές δεν μπορούν ούτε τους εαυτούς τους να πείσουν πως γίνεται! Τόση η αντίσταση. Μα και όταν τα καταφέρνουν να μπουν με Πίστη στη μαγεία του Τώρα, πόση η οδύνη του να μην έχουν πάρει κανέναν μαζί τους! Φευγαλέες ματιές προς την αιωνιότητα ό,τι εποίησαν. Παραθύρια που αφήνουν ανοιχτά ( αν τα δημοσιεύσουν) τα ποιήματά τους, για να κοιτάξουν κάποιοι εκεί, να δουν ό, τι είδαν εκείνοι. Ίσως...
Γι αυτό σας λέω, μην τους παρεξηγείτε.Τα μάτια τους μόνο, βαθιά αν τους συναντήσετε, ακτινοβολούν τη μοναξιά που τους επιβλήθηκε.
Ευαγγελία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου