Τι τρυφερή και απαιτητική ετούτη η Νύχτα!
Με κράτησε έξω με μισάνοιχτες τις εξώθυρες.
Δεν μ' άφησε να τις κλείσω
σαν άγγιξε τη μύτη μου με γιασεμί.
Ήθελε να της τα πω όλα. Όλα όμως...
Και την στοργή που μου 'δειξες
και το φαρμάκι που μου 'δωσες.
Και την λαχτάρα, και την απόσταση.
Και την περηφάνια μου που υπόταξα,
και την αξιοπρέπεια που μου φύλαξα.
Και την επιφάνεια, και την ψυχή.
Και ύστερα... "Σώπασε..." μου 'πε,
"εγώ μυρίζω ακόμα... σαν Καλοκαίρι, σαν όνειρο...
Πιάσε με... μ' όλες τις αισθήσεις σου ζωντανές!
Είμαι εδώ. Για Καλή Νύχτα.
Να με θαυμάζεις, να με προσέχεις,
να με παρατηρείς, όπως σου δίνομαι.
Πάνω απ΄τον κέδρο και κάτω απ' την ελιά.
Στα ύψη και στα βάθη μου.
Σαν την υπόσχεση που κράτησα,
και τη γη μου που σου φανέρωσα.
Πιο γη, δεν έχει άλλη. Ούτε πιο κάτω.
Σαν πουλί και σαν γάτα."
Αυτά μου είπε εκείνη και ύστερα έσμιξε
με τις φωνές των σκύλων τις περιττές.
Τις... έτσι βγαλμένες, για ψεύτικους φόβους.
Που σκεπάζουν τη Νύχτα, μα ασεβούν στην ουσία της.
Απόψε... Ευαγγελία
 |
| "Το φεγγάρι που ξαπλώνει" |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου