"Καλό λόγο να λες, καλός λόγος να ζεις."

  

Χριστουγέννων συνέχεια... Αυτό να μου πεις. 
   Ευτυχία. Αυτό τώρα, είναι ευτυχία είπε ο φίλος Χριστούγεννα, με το δώρο των τριάμισι ευρώ στα χέρια του ακόμα. Και ένιωσα υπέροχα που αυτό συνέβαινε εδώ, στο σπίτι μου. Λίγο πριν ευγνωμονούσα εκείνον, μα πιο πολύ τη γυναίκα δίπλα του, που είναι όπως είναι, και έτσι νιώθω ελεύθερη να εκφράζομαι και να πίνουμε καφέ με τον φίλο, δίχως δεύτερες και τρίτες σκέψεις ανάμεσα ή πίσω. Όπως θα έπινα με τον αδερφό. Πάντα περίμενα πως υπάρχει φιλία αμιγής ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα. Και εδώ και καιρό το ζω. Το ίδιο εύχομαι για όλα όσα περιμένω... 

   Με παρέες ανάμικτες λοιπόν, φίλων και συγγενών, μικρών και μεγάλων, άκουσα κι ένιωσα πολλά ωραία και σ' αυτές τις γιορτές. Τόσο που απορώ λιγάκι όταν ρωτάω κάποιους για το πώς πέρασαν, να απαντούν: "Ε, τα συνηθισμένα" ή "κλασικά... οικογενειακά. Δεν ξέρεις;" ή το άλλο το ανάρπαστο: "Οι γιορτές είναι για τα παιδιά." Εκεί είναι που μου 'ρχεται να τρελλαθώ. Ποια παιδιά; Πού είναι τα Παιδιά; Πού πήγαν τα παιδιά;  Πώς ξεχωρίζεις τα παιδιά απ' τα Παιδιά; ...μου έρχεται να πω και δεν λέω. Και σκαρώνω τραγουδάκι στα όρθια, ζεσταίνοντας το φαγητό που έμεινε από χτες, και παρηγοριέμαι μπρος στο μάτι της κουζίνας μόλις φεύγει επισκέπτης που μου 'δωσε μία απ' αυτές τις απαντήσεις.

Έχουμε έναν φίλο 

 κι έναν αφέντη ήλιο 

ν' ανέβουμε πιο πάνω, ν' ανέβουμε πιο πάνω.

Τι λες και δεν δακρύζεις 

μικρή αφέντρα χαίτη 

τι λες κι όλο γυρίζεις 

στην πρώτη σου τη νιότη;

Έχουμε μια ράμπα 

κι ένα μικρό παλάγκο 

ν' ανέβουμε πιο πάνω, ν' ανέβουμε πιο πάνω.

Σ' αγάπησε κυρά μου 

και όμως δεν σου το 'πε 

και ξέρει πως κι εκείνος 

είναι παιδί όπως τότε...

   Έτσι σιγοτραγουδώντας και σιγογελώντας με τα λόγια που κατεβαίνουν αυθόρμητα (με λίγο κόλλημα στους τελευταίους δύο μόνο στίχους) μου περνά η απογοήτευση, και δεν το κρύβω πως χαίρομαι κιόλας που κάποια χρόνια τελευταία, κάθε φορά τα ζω πλέον αλλιώς... Μήπως γιατί όλα αλλάζουν και είναι αλλιώς; Ακόμα και όταν δεν το γνωρίζουμε; Κάτι τέτοιο επισήμανε με έκπληξη και η φίλη μου Αγγέλα, καθώς είδε και άκουσε πρώτη φορά όπως είπε, νέους ανθρώπους, παιδιά, να συνεστιάζονται ευχάριστα βρίσκοντας ενδιαφέρουσα και χωρίς να θέλουν να βγουν, την παρέα μεγαλύτερων ανθρώπων. 

   Την παρέα πάντως, τα λαμπιόνια, τα τραγούδια, Χριστουγεννιάτικα και από τ' άλλα, που κάνουν την καρδιά να πετάει και το κορμί να χοροπηδά, λίγο κόκκινο παραπάνω στο σπίτι και πάνω μου, κι όλα αυτά που σταθερά θυμίζουν γιορτές, αναρωτιέμαι αυτές τις μέρες, αν θα τα κρατήσω για όλο το χρόνο... 

    Μα πιο πολύ θα ήθελα σίγουρα να κρατήσω το φωτεινό βλέμμα του γιου μου με κείνο το μειδίαμα από κάτω όταν με βλέπει μες τη χαρά, το γέλιο των φίλων και την έκπληξη για τα μικρά- μεγάλα θαύματα που ζούμε, και την μαγεία που παντρεύει όσα μοιάζουν αντίθετα. Α!...και την χαρά να ανακαλύπτω πως έχω ό,τι χρειάζομαι την στιγμή που το χρειάζομαι! Όπως χτες που σε μια τσέπη μου βρήκα άλλα είκοσι ευρώ να συμπληρώσω το ποσό της κάρτας που έληγε σήμερα. Διπλή η χαρά όταν είδα πως ήταν μόνο εβδομηνταέξι  κι εξήντα λεπτά το σύνολο αυτή τη φορά! Έτσι, μου έμειναν και για τον σημερινό καφέ με την Αγγέλα... Και "Αύριο, έχει ο Θεός" που έλεγε και η γιαγιά μου... Κι όσο για μεθαύριο, έχει η Ευαγγελία ιατρείο... Χμ... αυτό πως θα το κάνουμε τώρα να μοιάζει γιορτή; Δεν γίνεται λέω, δεν γίνεται! Και ούτε ο καλός ο λόγος το σώζει... Μμμ... λίγο τραγούδι ίσως;  

"Πάμε κάπου, πάμε κάπου"

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου