Μέσω... Τέχνης

                                 Τώρα αρχίζει

Ποια υπομονή πίσω από τοίχους πεσμένους μου λες;

Επιδιορθώνοντας το κακό επιζήσαμε… Βλάψαμε και μας έβλαψαν.

Φράξαμε την αγάπη με στήθη απροσμέτρητα στην ηδονή

και αυτή δε μας έβαλλε, δε μας άγγιξε καν.

Φοβισμένοι και έντρομοι αγαπηθήκαμε, με τους εαυτούς μας- λέγαμε…

Μα ούτε εκείνο δεν πέτυχε, χορτασμένοι αχόρταγοι,

με κοιλιές που δε γέμισαν στον αγώνα του κέρδους.

Πόση να έχει χαρά ο ανήλεος δρόμος;

Τίποτα. Μη μιλάς άλλο. Φτάνει. Η υπομονή μας τώρα αρχίζει…

Δρασκέλισε με τα μάτια μονάχα τον τοίχο.

Τα χαλάσματα που σε χώριζαν από μένα κι απ’ όλους.

Και μείνε. Να γνωριστούμε πρώτα,

ώσπου να στήσουμε ένα παραθύρι, να μπαινοβγαίνει ο ήλιος.

Ύστερα, τα συντρίμμια ανάμεσά μας

με πόδια στιβαρά να κλοτσήσουμε.

Δεν έχουν θέση στο φως τα άδικα λόγια μήτε τα χέρια τα αρπακτικά.

Γείτονες είμαστε σε τοίχο μεσιανό.

Κι όπου τελειώνει η καρδιά σου αρχίζει η δική μου.

Για τούτο σου λέω υπομονή όσο να στήσουμε τη θύρα ολάκερη.

Να μπαινοβγαίνει η αγάπη.

Να πάψεις να μπαίνεις σαν κλέφτης, να πάψω κι εγώ σαν εχθρός,

φίλε και γείτονα, εραστή μου συνάνθρωπε…

                                                                                Ευαγγελία