"Όταν ο κόσμος μας καταρρέει"

Όταν αλλάζουν οι εξωτερικοί παράγοντες, έχουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε ξανά τον πυρήνα μας, το μόνο πραγματικά ασφαλές μέρος για να αποκαλούμε "σπίτι".

Υπάρχουν στιγμές που ολόκληρος ο κόσμος μας φαίνεται να καταρρέει γύρω μας, και δεν είμαστε σίγουροι για το τι πρέπει να κρατήσουμε πια. Μερικές φορές οι σχέσεις μας καταρρέουν και μερικές φορές είναι το φυσικό μας περιβάλλον. Άλλες φορές, λες αν ακουμπήσουμε το δάχτυλό μας σαν να πέφτουν όλοι οι τοίχοι γύρω μας και στεκόμαστε με τίποτα να ακουμπάμε πάνω του, εκτεθειμένοι και ευάλωτοι. Αυτές είναι οι στιγμές στη ζωή που μας δίνεται η ευκαιρία να δούμε πού έχουμε εγκαθιδρύσει την αίσθηση της ταυτότητας, της ασφάλειας και της ευημερίας μας. Και ενώ είναι απολύτως φυσικό και μέρος της ανάπτυξής μας να εντοπίσουμε την αίσθηση του εαυτού μας στα εξωτερικά στοιχεία, όποτε αλλάζουν αυτοί οι εξωτερικοί παράγοντες, έχουμε την ευκαιρία να ανακαλύπτουμε και να κινούμαστε πιο κοντά στον πυρήνα μας, το οποίο είναι το μόνο πραγματικά ασφαλές μέρος για να το αποκαλούμε "σπίτι". Το Θείο και Απρόσβλητο που Υπάρχει μέσα μας.

Ο πυρήνας της ύπαρξής μας δεν επηρεάζεται από τους μεταβαλλόμενους ανέμους περιστάσεων ούτε υπόκειται στους κύκλους αλλαγής που διέπουν τη φυσική πραγματικότητα. Είναι σταθερός και συνεπής σαν τον ήλιο, γι 'αυτό και οι μεγάλοι μυστικιστές και οι μύστες ποιητές συχνά αναφέρουν τον ήλιο ως τον Εαυτό. Όπως και ο ήλιος, υπάρχουν στιγμές που ο πυρήνας μας φαίνεται να μην είναι προσβάσιμος σε εμάς, αλλά αυτό είναι απλώς μια παρανόηση. Γνωρίζουμε ότι όταν ο ήλιος πηγαίνει πίσω από ένα σύννεφο ή δύει για τη νύχτα, δεν έχει εξαφανιστεί αλλά είναι προσωρινά αθέατος. Με τον ίδιο τρόπο, μπορούμε να εμπιστευόμαστε ότι ο εσωτερικός μας πυρήνας είναι πάντα λαμπρός, ακόμα και όταν δεν μπορούμε να τον δούμε.

Μπορούμε να συνδεθούμε με αυτό τον πυρήνα όταν τα πράγματα γύρω μας καταρρέουν, γνωρίζοντας ότι ένα ανεξάντλητο Φως λάμπει από μέσα μας. Οι καιροί του εξωτερικού σκοταδιού μπορούν να είναι ένα μεγάλο δώρο στο ότι παρέχουν την ευκαιρία να θυμόμαστε αυτό το εσωτερικό φως που λάμπει ανεξάρτητα από τις συνθήκες ζωής μας. Και όταν με το καλό οι εξωτερικές ζωές μας αρχίζουν να επιστρέφουν ξανά, είμαστε σε θέση να ακουμπάμε  πιο ελαφριά στις δομές που αποκαλέσαμε "σπίτι", γνωρίζοντας όμως σαφέστερα από ποτέ ότι το πραγματικό μας σπίτι είναι αυτός ο λαμπερός ήλιος που λάμπει στον πυρήνα μας.

Ζούμε μία ΑΝΑ-ΣΤΑΣΗ όχι μόνο ως υπενθύμιση μα και ουσιαστικά. Με την έννοια του ότι ξαναστεκόμαστε σε όρθια θέση! Βλέπουμε με ευγνωμοσύνη τη ζωή μας ως έχει και την εμπειρία μας, και αντλούμε τη δύναμη που χρειάζεται για τη νέα μας θέση, ισορροπώντας πλέον ανάμεσα σε ύλη και πνεύμα. 

Χριστός ΑΝΕΣΤΗ λοιπόν και ΑΛΗΘΩΣ!