"Τι να την κάνεις πια την περηφάνια;" λέει το τραγούδι. Το ακούω δεύτερη φορά και βλέποντας τα ροζ τριαντάφυλλα της απέναντι αγριοτριανταφυλλιάς, συνειδητοποιώ τώρα τη διαφορά! Ναι, η περηφάνια είναι κάτι, αλλά ΔΕΝ είναι αξιοπρέπεια.
Αυτός είναι ο λόγος που στην κλίμακα συνειδότητας του ψυχίατρου Ντ. Χόκινς, η περηφάνια στέκει κοντά στο θυμό. Τώρα το βλέπω! Χρήσιμο συναίσθημα μεν, όπως και ο θυμός κάποιες φορές, όμως δεν μας ανεβάζει αληθινά και ούτε μας κρατάει ψηλά. Γιατί η ρίζα της είναι πάντα η σύγκριση ή η κριτική. Δηλαδή... μία άποψη.
Για τούτο νιώθουμε καλύτερα όταν την αφήνουμε πίσω μας, περνάμε από το κουράγιο όπως δείχνει η κλίμακα, και προχωράμε για τα οροπέδια της αξιοπρέπειας όπου ταιριάζει η ψυχή μας. Εκεί που αναγνωρίζουμε πλέον καλά την αξία μας, μα και των άλλων, η οποία είναι αυθύπαρκτη σαν τα αγριολούλουδα. Ούτε η προσπάθεια, ούτε και ο κόπος χρειάζονται για να φανεί. Γιατί εκεί έχει χαρά και ειρήνη. Μόνο ο σεβασμός σε ό,τι υπάρχει, της φτάνει.
Έχεις αισθανθεί το πώς μια συμπεριφορά που δεν σε τιμά, δεν τιμά σίγουρα και κανέναν άλλον γύρω σου; Ακόμα και αν οι πολλοί ή και εσύ απαντάς με μειδίαμα ή σιωπή τη στιγμή που συμβαίνει; Γι αυτό θέλει κουράγιο μέχρι την τόλμη της ελευθερίας να είμαστε αυτό που "είμαστε" πέρα από τις συγκρίσεις, με αγάπη αληθινή για εμάς.
Γιατί η αξιοπρέπεια αρχίζει με την ΑΙΣΘΗΣΗ αξίας της ίδιας της ζωής. Λέω πως συνεχίζει ύστερα να υπάρχει γιατί προστατεύεται σαν τα άγρια τριαντάφυλλα, με τόσα μικρά αγκαθάκια όσα τα "όχι" που χρειάζεται να πούμε. Πολλά τα "όχι" για ένα μεγάλο "ναι", αυτό στη Ζωή. Εσύ τι λες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου