"Το μαξιλάρι που κρατάει τις νύχτες"

                           Το μαξιλάρι που κρατάει τις νύχτες,

                           τα λόγια μου βάζει σε στίχους αλήτες·

                           φέγγει σκοτάδια, υψώνει τις μέρες μου,

                           κάνει γιορτές και κάποιες Δευτέρες μου.

                           Χάνω παιγνίδια, τα βρίσκω αλλιώτικα,

                           κλείνω τα μάτια, κοιτώ πώς σταυρώθηκα·

                           σε γη κι ανηφόρα που φάνηκε ατέλειωτη,

                           σε νύχτα μεγάλη που είπα αξημέρωτη.

                           Το μαξιλάρι που κρατάει τις νύχτες μου,

                           γητεύει φεγγάρια, θεριεύει τις σπίθες μου·

                           σε ό,τι ονειρεύομαι φωτιά μου ανάβει,

                           να βλέπω ξεκάθαρα κι ας είναι σκοτάδι.

                           Να βλέπω ό,τι άφησα και χρόνια με πνίγει,

                           φωνή που δεν έβγαλα στον ύπνο μου κρύβει·

                           ανάσα μου λεύτερη σε άδειο κρεβάτι,

                           τον έρωτα δέχτηκα κι αυτό είναι κάτι.

        (Περιέχονται στο βιβλίο μου "Ακούγοντας τη φωνή... συναντώντας το παράδοξο")