Πώς να αφήσουμε πίσω μας
δικαιολογίες στερνές για το αύριο;
Πως να κρεμαστούμε αλύπητα
από μια δακρυσμένη συγνώμη;
Και πώς να έρθουν τα μάτια στο σήμερα,
εκεί που το χτες μας πληγώνει ακόμη;
Τα σκοινιά μου τα λύνω κι απλώνομαι.
Ό,που με πάει θα λέω ο δρόμος.
Μία φωτιά κατακαίει τα σπλάχνα μου.
"Τίποτα βέβαιο" μου λέει ο... νόμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου