ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

"Ανησυχώ.

Για ότι φεύγει απ’ τα χέρια μου.

Για το φεγγάρι που έλιωσε. 

Την Πανσέληνο.

Που εγώ κι εκείνη γίναμε ένα… ανησυχώ.

Για τη βροχή που έπεσε αξημέρωτα στο σεντόνι μου. 

Για τα μάτια που έκλεισα  πριν να ζήσω ένα σούρουπο…

Ανησυχώ για το θάνατο που ενοικεί στα σαλόνια μου

και κάθεται ανάμεσα  εσένα και μένα,

κι η ορμή, μια κραυγή να ζήσουμε λεύτεροι 

χωρίς τ’ αποτσίγαρα του έρωτα·

εκείνη τη γεύση που λες πως δε φτάνει,

που αφήνει το στόμα αδρόσιστο, 

το σώμα ένα στέρφο χωράφι.

Ανησυχώ που το καινούριο δε φαίνεται

και το παλιό πια δεν κάνει.

Που ότι κατάμουτρα πέταξα, δεν άντεξε ένα… «συγγνώμη» 

κι ότι με βιάση στο στήθος μου έκλεισα

δε λέει το λουλούδι του ν’ ανθίσει ακόμη. 

Ανησυχώ που ότι έσπειρα τέλειωσε,  ότι πόνεσα φτάνει,

ότι αγάπησα έκλαψα, ότι κέρδισα… ένα μαύρο φουστάνι. "