Τoυ πρωινού κορίτσι, γυναίκα του απόβραδου...

                               Κουράστηκα


"Κουράστηκα, και τίποτα δε βλέπει τούτο το μάτι σου
το στραβό για έρωτα και γύμνια.

Τίποτα δεν ακούει κείνο το αυτί σου το αλλήθωρο,  

στον κόσμο αδέξια φευγάτο.  

Απαίσιες στιγμές να μοιράζομαι στο ίδιο δωμάτιο.  

Κι εσύ από κάθε ύπνο, με τον ίδιο θυμό να ξεκινάς...  

Κουράστηκα να χτυπώ της καρδιάς σου την πόρτα 

με τα δικά μου εργαλεία, τα χέρια μου τα σιωπηλά.  

Κι εσύ, με τις φωνές να σκεπάζεις τους ήχους, την πόρτα, 

το θάνατο που φοβάσαι, και όλο πίσω πατάς...  

Σαν το θεριό που ξαναπαίρνει τη φόρα να ορμήξει. 

Ποιος είσαι που τούτο το χιόνι αποφεύγεις;


Τη χαρά να το πατούμε μαζί και να περνάμε αντίκρυ;
Έλεος άντρα, κι άσε τα πόδια σου να βρουν τα δικά μου,
τα χέρια σου ν' αγγίξουν το λάθος που έχτισες,

να με ξεσκεπάσουν ολάκερη

το υλικό να δεις που είμαι πλασμένη...  

Άντρα στην πόρτα σου άγγελοι, κι εσύ δεν τους βλέπεις;"






























Νύχτωσε, γιατί νύχτωσε; Τόσους κύκλους επάλληλους τι θα τους σταματήσει; Ξημέρωμα χαράς που να μη νυχτώνει σε θλίψη, αληθινά δεν υπάρχει;