"Κανένας από κείνους που πρόσμενα"

  " Χρόνια Πολλά! Τ' Άι-Λια είναι σήμερα. Ναι, έτσι λέγαμε τότε... Τότε που ήμουνα παιδί στο χωριό.   
   Την περίμενα αυτή τη μέρα, από τις λίγες όμορφες του χρόνου...Ήταν η μέρα που θα 'τρωγα το πρώτο του χρόνου παγωτό, όχι πως ακολουθούσανε πολλά, δυο -τρία όλα κι όλα... Που θα φόραγα την άσπρη φορεσιά μου, γιατί ... ναι, άσπρο ήτανε πάντα του Καλοκαιριού το ρούχο το καλό. Και με μεγάλη προσοχή θα περπατούσα τα πέδιλά μου στις πέτρες, ως το ξωκλήσι του Άι- Λια, δύο χιλιόμετρα περίπου από το σπίτι. Μη σκουντουφλήσουνε, εκείνα όχι εγώ, και ξεφλουδίσουν και...πως θα 'ναι πια καινούρια...
   Θυμάμαι πάντα να κινώ πρωί με τη λαχτάρα, να γυρίζω μεσημέρι με τη θλίψη. Μήπως γιατί πάντοτε η προσδοκία ήταν ψηλότερη της πλερωμής; Δεν έφτανε το παγωτό. Τσου! Η γλύκα του ήταν λίγη για να χορτάσει την τόση προσμονή μου. Κι όσο για το ρούχο, ας ήταν και φουστάνι, κανένας δε στεκότανε να μου το κουβεντιάσει...να μου πει πως ήμουν όμορφη... Κανένας, ή... κανένας από κείνους που πρόσμενα πάντα να με δουν και πάντα δε μ' έβλεπαν;  
   Aχ, πατέρα μου και μάνα μου, κι εσύ μικρή μου αθωότης, το παιδί σας δε μεγάλωσε και περιμένει τα μάτια σας ακόμα... Αχ, όχι! Θα πρέπει να μεγάλωσε, αφού ότι θα πίστευε τότε, τώρα μια φιλοφρόνηση ακούγεται, ένα μόνο τερτίπι. Τώρα που το παγωτό περίσσεψε, η γλύκα στην καρδιά του ακόμα να φτάσει... "