"Ακούγοντας τη φωνή..."

                                      Θάνατος       

           Οι πέτρες του χρόνου με φέρνουν ξανά αντιμέτωπη

           με το πρωινό το άτι της θύμησης…

           Χίλια τα χέρια που αγγίζουν τη λύπη μου,

           κι ο θάνατος γογγύζει ανυπόμονα.

           Ποιο έλεος ζητάς απ’ τον πόθο,

           κορμί που λατρεύεις τη γλύκα του,

           και ποια καθυστέρηση?

           Αυτό που φοβάμαι ζητά η ψυχή μου.

           Στον ύπνο μου μέσα γυρεύω μια λύτρωση,

           κι αφήνω να μ’ έβρει το απομεσήμερο.

           Ένα φεγγάρι μικρό τη γη μου την άγγιξε σήμερα,

           μέσα στην κόψη ενός σύννεφου

           που σκίζει  στα τρία τον ορίζοντα·

           κι  εκεί, στην αγκαλιά της, το είδα.

           Δειλό, τρυφερό, να σκύβει στο μέλλον μου.

           Μια ένωση αγνάντευε και μια ανατολή…

           Κι εκείνη, η γη μου, σιγά κι ανεπαίσθητα το λόφο ανέβαινε.

                                                                                           "Ακούγοντας τη φωνή..." Εκδόσεις Μύρτος