"... Έμαθε να σωπαίνει λέει από μέσα της τώρα καθώς τα θυμάται... Γιατί η σιωπή είχε πιότερη ασφάλεια από τη φωνή. Την ασφάλιζε από τη ντροπή που θα 'σερνε ένα σφάλμα.
Ντροπή και όχι ενοχή.
Έμαθε αργότερα πως οι άνθρωποι βασανίζονται περισσότερο απ' τις ενοχές που κάθισαν απάνω τους σαν ήταν ακόμα παιδιά, και τις σέρνουν και μεγάλοι σκλαβώνοντας τη ζωή
Όμως εκείνη, όταν ψάχνει τι βάρυνε ή τι βαραίνει ακόμα και δεν αφήνει λεύτερη τη δική της ζωή, απαντάει μονάχη: Nτροπή. Ντροπή για λίγη χαρά, για το αίτημά της και μόνο, γι αυτή την απόλαυση...
Γνωρίζει τώρα πως ο κάθε άνθρωπος αλλιώς συλλαμβάνει κι ερμηνεύει τα συμβάντα της ζωής. Με τη δική του ευαισθησία ο καθείς... Απορεί όμως ακόμα για κάποια πράγματα.
Να, όπως για τη σκληράδα μερικών ανθρώπων, πώς φτάνει σε τέτοια ύψη να μη νιώθουν τον πόνο; Για τις καρδιές εκείνες που δεν αγγίζονται ούτε απ' το κλάμα ενός παιδιού... Κι ας είναι και το ίδιο εκείνο το παιδί που κρύβουν μέσα τους...
Απορεί ακόμα και για κείνη. Για τις ντροπές που χρέωσαν την παιδική της αθωότητα με ένα γρήγορο τέλος. Τόσο γρήγορο και βιαστικό, πριν βάλει ακόμα φουστάνι... Αυτό το ψέμα αναρωτιέται, πότε θα το βγάλει από πάνω της ..."
Ευαγγελία Σερέτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου