Όταν ο χωρισμός συμβαίνει, όπως το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, είναι τότε ακριβώς που το ταξίδι συνεχίζεται... Τότε οι αναμνήσεις της ζωής που ακόμα δε ζήσαμε, γίνονται τόσο ισχυρές ώστε να κόψουν τον ομφάλιο λώρο μιας συνάντησης που μοιάζει να μας καθυστερεί από έναν προορισμό που καλά δε γνωρίζουμε, και όμως υπάρχει... Υπάρχει κι άλλοτε αχνοφέγγει ψιθυρίζοντας, κι άλλοτε πάλι, σαν κάτι νύχτες με φεγγάρι, σκίζει τα ρούχα μας φωνάζοντας, για να μας δει γυμνούς έτσι όπως μας επέλεξε. Είναι τότε που παύουμε την προσπάθεια να πάρουμε μαζί μας κάποιον που δε θέλει να έρθει, και που ίσως να μη χρειάζεται να το κάνει... και φεύγουμε όσο είναι ακόμα καιρός.
Το πιο δύσκολο σ' αυτό το θάνατο είναι να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας που δε μπόρεσε άλλο... κι έτσι να βρούμε τη δύναμη να κόψουμε μονάχοι το αριστερό μας χέρι με το δεξί, καθώς ύστερα από χρόνια δε γίνονται μόνο ρούχα και όνειρα ροζ, μα και τούτο αίμα μας...
Ευαγγελία
Στην πόρτα του τάφου σου στάθηκα,
στο πίσω και μπρος μου ανάμεσα.
«Γυναίκα του Λωτ» δε λογάριασα
σκοτάδι και φως, κι ήπια θάλασσα.
Το γέλιο σου άφησα χάρισμα,
την πίκρα σου πήρα γι’ αντάλλαγμα·
σκιά μου και ψέμα συγχώρεσα,
μαζί σου αλήθεια δε γνώρισα.
Αλλού με καλούν οι αναμνήσεις μου
και βάζω ένα τέρμα στις τύψεις
μου·
στο φως να σε πάρω δε μπόρεσα,
σαν τέλος μια αρχή που την όρισα.
Δεν έχω μαντήλι για κλάματα
σε έναν καιρό πια για θαύματα·
συγχώρεση έδωσα – ζήτησα,
ξυπόλυτη φεύγω κι αλήτισσα.
(Μικτή τεχνική σε καμβά 100 επί 50) (((
(Υπάρχουν στο βιβλίο "Ακούγοντας τη φωνή")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου