Καθόμουν με την πλάτη ακουμπισμένη στον κορμό ενός πεύκου όταν το είδα... Στεκόταν μπρος τα μάτια μου, ένα μέτρο πιο πέρα απ' τις πατούσες μου. Μοναδικά ταπεινό, μοναδικά αξεπέραστο... Θα 'λεγες πως κάποιο χέρι το έχωσε εκεί στο κατάξερο χώμα, επίτηδες για τούτη τη φωτογράφιση. Όμως όχι. Εκείνο έσκασε ανέλπιστα μοναχό του μες του Καλοκαιριού την παράταση. Δίχως ένα πράσινο φύλλο κοντά του, κάτι άλλο που να θυμίζει ζωή. Ποια σταγόνα συγκράτησε η γη του και τώρα αποδίδει στο φως; Μες τα πάθη της να επιμένει ακόμα στο θαύμα... Στα μέσα Φθινόπωρου για μιαν Άνοιξη πάλι μιλά... Ήταν εκεί πριν από μένα. Θα είναι εκεί... και ύστερα από μένα...
Ακοίταχτες
Ακοίταχτες
Έτσι καθώς προχωρώ συλλογίζομαι
τα χρόνια που γίνανε κλέφτες
στιγμών ανεκπλήρωτων,
καθώς κρύψανε απ' τα μάτια το θαύμα.
Κι ούτε ένα ευχαριστώ δεν άνθισε
στους στοχασμούς μας τους ατελεύτητους,
ούτε λίγη ευγνωμοσύνη δεν κάθισε
στα μέρη της καρδιάς μας τα ντροπαλά...
Και μείναν οι στιγμές μας ακοίταχτες συνάνθρωπε!
Τόσα αγριολούλουδα κάτω απ' τα πόδια μας
να σιωπούνε την Πλάση ετούτη
που εμείς δε θελήσαμε ως φαίνεται
να την εμοιραστούμε με άλλους...
Ευαγγελία
(από τη συλλογή "Εμείς οι άνθρωποι")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου