Μέσω... Τέχνης

   Το πώς μπορεί ένα τραγούδι να βγάλει απάνω όλο τον πόνο, να ταξιδέψει ως τη θλίψη, είναι ένα θαύμα. 
   Ευχαριστώ το δάσκαλο της χορωδίας μας, γι αυτό το ευαίσθητο τραγούδι που μας χάρισε και που εμένανε προσωπικά, με έφερε σήμερα πρωί που τ' άκουσα, πιο μέσα και κοντά σε μία όψη της ζωής μου.
   Έκλαψα και χόρεψα, το "χώρεσα" και το μοιράζομαι μαζί σου, και πάμε για τον ήλιο που περιμένει έξω σήμερα!

Δήμητρα Γαλάνη - Η σκάλα τ' ουρανού ..... - 1998 
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις 
Καμιά φορά κι οι ζωντανοί /Στις πόρτες στέκουν ορφανοί/ Ξεσπάει μια μπόρα μακρινή /Σαβαχθανί σημαίνει 
Κι απ' του παράδεισου το φως/ Γυρνάει του Κάιν ο αδερφός /Και λέει της πίκρας ο ανθός /Στη γη μονάχα βγαίνει  
Μα εσύ που ζεις παντοτινά /Δυο δάκρυα δώσ' μου γιορτινά /Να πίνω εδώ στα σκοτεινά /Γιατί είμαι διψασμένη 
Καμιά φορά που οι ζωντανοί/ Δεν έχουν στάλα υπομονή /Ραγίζει η γυάλα η γαλανή /Λαμά λαμά σημαίνει  
Αγάπη αν έχεις αλλουνού /Τη σκάλα πάρε τ'ουρανού /Μα πέτα τ'όνειρο απ' το νου /Αλλιώς δεν ανεβαίνει 
Κι εσύ που ακούς και δε μιλάς/ Μα σαν ευχή μοσχοβολάς /Δυο φύλλα δώσ' μου της καρδιάς/ Γιατί είμαι γυμνωμένη.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ