Την κλωστή μας τραγουδάμε και όλο ανεβαίνουμε φορά τη φορά, ακόμα και όταν δε φαίνεται...
Εγώ έτσι νιώθω. Είναι η χαρά που μιλάει από μέσα μου και την καταλαβαίνω σαν έρχεται η ώρα να βρεθούμε ξανά ή όταν χοροπηδώ που καταφέρνουμε να συνηχήσουμε όμορφα σ' ένα τραγούδι. Τραγούδησα μόνη, σόλο όπως λένε, σε κάποιες απόπειρες να εκφραστώ μέχρι τώρα πληρέστερα. Όμως η ομάδα είναι άλλη εμπειρία. Την ξεγνοιασιά και το μοίρασμα πιότερο αγγίζω εκεί. Γι αυτό ευχαριστώ για το καλοδέξιμο όλους τους. Μα ιδιαίτερα το δάσκαλό μας, τον Κώστα Φουντούκη. Που απ' ότι κατάλαβα έχει ένα όνειρο που μας ταιριάζει. Αυτό στο οποίο μαζί σας θα πάμε το Σάββατο ετούτο, εάν επιθυμείτε να συνταξιδέψετε...
Δεν ξέρω γιατί, μα σα να μου λέει κάτι βαθύτερο ακόμα για μας, η φωτογραφία η παρακάτω:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου