"Από τη γλώσσα του νόμου..."

                                                                        στα καρβουνάκια της ελπίδας...



 Ήτανε κάτι που ήρθε τη νύχτα να γράψω, εκεί πριν το χάραμα,
 τότε που το σκοτάδι είναι βαθύ, πολύ βαθύ να αφουγκράζεσαι και...
 τόσο σιγά να πας, να μην πατάς τις στάχτες σου.

 Παραθέτω τα καρβουνάκια μου πρώτα με το επόμενο video, που επιμένουν
 κάτω απ΄τις στάχτες
 και πάνω από τη γλώσσα του νόμου...

  


"Το σημαντικό έγιν' ασήμαντο  και η γλώσσα του νόμου πάλλεται πάλι.

  Σε μία απόχρωση που όλα τα φτύνει
  τον όχλο ξεγέλασε με όψη ζητιάνου
  προβάλλοντας... ύφος σε κάλπικες λέξεις
  και ξέβρασε η φόρα της μία απόπειρα
  να κλείσει τα στόματα αυτών που πεινούνε.


  Το σημαντικό έγιν' αόρατο
  κρύβοντας πρόσωπα αυτών που αδικούνε...
                                                        δίχως τελεία"