Μέσω... Τέχνης

   Τούτος εδώ ο κόσμος είναι τόσο , μα τόσο άδικος, που κάποιες φορές δεν το χωρώ... Χρόνια στο πετσί μου η αδικία, στο λαιμό μου μέσα και με πνίγει, στις παλάμες μου που ανοίγουν για να φτιάξουν, όμως ζορίζονται, θυμώνουν κιόλας για να μοιραστούν, να δώσουν... 
   Ναι, τούτη είναι η αλήθεια! Πως αντιστέκομαι να μοιραστώ ότι με τόσο κόπο φτιάχνω. Κόπο γεμάτο από σιωπές μπροστά στο μάταιο... από κραυγές που έπνιξα μονάχη καθώς θα μοιάζανε με τρέλα στους ανίδεους... από λέξεις  που δεν τόλμησα να πω στην ώρα τους... Κι από κρυμμένα συναισθήματα πολλά σαν καταρράκτης,  που απ' τον ουρανό ξεσέρνεται στη γη κι εκεί πίσω γυρίζει. Και είναι σας το λέω τόσος πολύς ο κόπος να τα κουβαλώ όλα τούτα  ολημερίς στο δρόμο μου κι ολονυχτίς στο μαξιλάρι,  που ότι γεννιέται ανάμεσα, σφιχτά κρατώ μη μου μου το πάρουν, αφού για μένα έγινε τόσο ακριβό προτού καλά καλά αρχίσει, και τόσο απίστευτο να υπάρχει στη ζωή μου...
   Γι' αυτό κρατώ ένα θαυμασμό για τη γενναιοδωρία κάποιων ανθρώπων. Για κείνο το αληθινό, καθάριο δόσιμο, απλά και γρήγορα, σα να ξεφεύγει από τα χέρια η χαρά, προτού η σκέψη τη μολύνει... Προτού τη μαγαρίσει μ' όλα τα "πρέπει" και τα "μη", τα "ίσως" και "εάν", που αυτή καλά γνωρίζει και τοποθετεί, για να σκοντάφτουμε εμείς  στου παρελθόντος την ανάμνηση άλλοτε, και άλλοτε στου μέλλοντος το φόβο. Όπως και να το δεις το ίδιο είναι... Αυτή μονάχα, αυτή ντε! η λογική! το λέει  ασφάλεια... Κι εσύ την πίστεψες. Κι εγώ φορές φορές ακόμα ξεγελιέμαι...   
    Κι η αδικία που είπα στην αρχή, μπροστά τους μοιάζει μια φτηνή δικαιολογία. Καθώς κανείς δεν ξέρει πόσο ακριβό είναι το δόσιμο του καθενός, ούτε και τι έχει πρώτα στερηθεί. Μονάχα δίνει, αυτό είναι που μετρά, κι εδώ είναι που σωπαίνω.