Χορέψανε οι νυχτερίδες, τα φώτα της πόλης άναψαν, ξεχάστηκε ο τζίτζικας... Κι εγώ να σ'αφήσω δε θέλω ακόμα σιωπή μου, του δέντρου υπόκρουση, ψυχής λιτανεία... Το χέρι μου απλώνω κι αρπάζομαι στην άκρη του κάστρου. Στους κύκλους σου αγάπη μου πιάνομαι, σαν ένα μικρό παραμύθι.
Ο τζίτζικας σώπασε, τα φώτα επιμένουν... και μια νυχτερίδα μονάχη της φυλάγει την πόρτα του κάστρου. Καληνύχτα Μητέρα και Φύση μου, καληνύχτα.
Ο τζίτζικας σώπασε, τα φώτα επιμένουν... και μια νυχτερίδα μονάχη της φυλάγει την πόρτα του κάστρου. Καληνύχτα Μητέρα και Φύση μου, καληνύχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου