Μεγάλες οι ώρες
και το σύννεφο πάνω αργοκίνητο.
Στον κόσμο μας συμβαίνουν πολλά
μα το πιο πιθανό
μόνο σαν πέφτεις να βρίσκεις τον μέσα Θεό.
Κατοίκησα της γης μου τα κόκκινα νερά
και μ' ήβρε ο Αύγουστος
με μια νεροχελώνα αγκαλιά,
να κλαίει για τα δυσεύρετα παιδάκια της.
Κατοίκησα και ήπια το αμίλητο νερό,
που δεν άφησες μια πόρτα ανοιχτή
για χαμόγελο,
για ένα χέρι απάνω στο δικό σου,
και για κείνο το σπίτι μες στην καταιγίδα
που άρεσε πολύ και στους δυο μας.
Σου είπα...
δυο οι τρόποι να βρεις ουρανό.
Μόνο λησμόνησα να ψιθυρίσω
πως στο "μαζί" ανοίγει μονάχος του.
Ευαγγελία
 |
| Χαράζοντας... |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου