"Η ευγνωμοσύνη είν' το κλειδί..."

...Του μετασχηματισμού. 
Του πώς, όχι του τι. 
Του εδώ και τώρα. 
Εδώ και τώρα λοιπόν...
Ευγνωμονώ  που ζω. Που αναπνέω. Που έχω ένα παιδί ν' αγαπώ. Κι άλλα, του κόσμου, ν' αγκαλιάζω και να με δέχονται. Δυο μαξιλάρια ν' ακουμπώ την πλάτη μου, ένα σκαμνί να απλώνω τα πόδια μου, και ένα παράθυρο γιομάτο ήλιο, δέντρα κι ουρανό για να αφήνω τα μάτια μου. Λίγα ξύλα ν' ανάβω το τζάκι. 
Ευγνωμονώ τη φωτιά, που τα καίει και που σαν την κοιτώ, κατακαίει τα ψέματα και μου στέλνει αλήθειες. Ευγνομονώ που την ακούω μες τη σιωπή, που σαν μουσική ταξιδεύει...Ευγνωμονώ τη σιωπή γιατί σ' αυτήν η αλήθεια διαρρέει... και στον πιο βαθύ της τόπο, το κενό, όλα γίνονται φανερά. Και το φως! Ναι, ευγνωμονώ το φως, την αποκάλυψή του. Χωρίς τόσα χρώματα πώς θα μιλούσε η ομορφιά; Ευγνωμονώ την ομορφιά και τα μάτια μου που σ' αυτήν κοντοστέκονται...Την ωραιότητα την κρυμμένη και τη φανερή, στα μικρά και στα μεγάλα. Στα απλά και στα δύσκολα. 
Ευγνωμονώ που σωπαίνουν οι νύχτες και φωνάζουν οι μέρες. Και ό, τι αλλάζει. Σαν τις μυρωδιές μαζί με τις αναμνήσεις. Χωρίς αλλαγή πώς θα 'ταν ο χρόνος και η ψευδαίσθησή του; Ευγνωμονώ και τις ψευδαισθήσεις ακόμα! Μου κρύβαν ότι δεν μπορούσα μέχρι να μπορώ. Με περίμεναν... 
Ευγνωμονώ τους ανθρώπους που με συνόδεψαν για λίγο ή πολύ, σε μήκος ή βάθος, ανάλογα με την πίστη τους... Πολύ ευγνωμονώ όσους με πίστεψαν, γιατί έλαβαν την αγάπη μου! Και τις στιγμές που τους είδα... με πόνο ή χαρά, και τόσο όσο μπόρεσα. Ευγνωμονώ ό,τι μπόρεσα και ό,τι δεν έφτασα. Την κορφή. Την επόμενη. Και τη στροφή... του δρόμου που διανύω. Ευγνωμονώ τον Δρόμο και ότι είμαι εδώ. Πάνω του, μέσα του, παντού. 
Ευγνωμονώ τα χέρια μου που πιάνουνε γη και χρυσάφι. Το κορμί μου με τις αισθήσεις του όλες που ανασαίνει Ζωή, κι αποκοιμιέται όπως ένα παιδί. Και τούτα τα πόδια που ακροπατούνε στην άβυσσο κι ας μοιάζουνε περισσά για το πνεύμα... Που όμως με κρατάνε ΕΔΩ.

                                                                           ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ    Ευαγγελία

Πηγαίνοντας...