Έτσι καθώς κοιτούσα απόψε τη θάλασσα, ήρεμη και φωτεινή ακόμα εκείνη από της δύσης το τελευταίο αντιφέγγισμα, και τυχερή εγώ από την ακύρωση του τελευταίου ραντεβού, ανέβασα τα μάτια μου σιγά-σιγά και ασυναίσθητα... Τα άφησα να απλωθούν στα άλλα, του ουρανού τα χρώματα. Κι αποτολμώντας μια σύγκριση ανάμεσα στα δύο γαλάζια, συνειδητοποίησα πως προτιμούσα στη ζωγραφική, στη διακόσμηση,ακόμα και στο ντύσιμο, τα πιο έντονα και σταθερά θα τα έλεγα χρώματα, από ότι τις "παλ"- όπως συνήθισαν να λέγονται - αποχρώσεις.
Και ο συνειρμός ήρθε άμεσος: Χμ... Σταθερά είπα; Γη και ουρανός. Η αντίθεση, αν την πούμε έτσι, ολοφάνερη. Υπογεγραμμένη πάντα από έναν ορίζοντα. Με εξαίρεση ίσως σε βαθιά νύχτα... Τότε που όλα ανακατώνονται, μέσα και έξω. Μα πια τάχα σταθερότητα και μάλιστα αδιαμφισβήτητη αποτιμούμε στη γη; Στη θάλασσά της μήπως; Τι να σας πω... Όσο το καλοσκέφτομαι, μόνο του Ουρανού η απλωσιά μου φαίνεται σίγουρη. Ορατή και αόρατη.'Ετσι, σαν μια τεράστια αγκαλιά που τα χωράει όλα και όλους. Και τη γη που πατούμε ολάκερη!
Και ούτε ποτέ μέσα μου αληθινά συμφώνησα με τις επιταγές ειδικών και μη, για ...προσγείωση. Εκτίμησα βέβαια μετά από τόσες συγκρούσεις, εσωτερικές κυρίως, πως καλά θα ήταν να αναγνωρίζω τους κανόνες που διέπουν - ως τώρα - τη ζωή σ'αυτή τη γη. Ζωή είπα; Το διορθώνω. Επιβίωση εννοούσα. Σκυφτή και αδυσώπητη με το βλέμμα μόνο στο χώμα. Γιατί όταν μιλάμε και εννοούμε Ζωή, δεν υπάρχει στιγμή της χωρίς ένα άγγιγμα έστω, μια ανάσα και ένα κοίταγμα αδερφέ στον Ουρανό.
Έμεινα λοιπόν λίγο ακόμα με το βλέμμα και τις αισθήσεις μου εκεί στον ορίζοντα... Ανάμεσα γης και ουρανού, στα δύο που γίνονται ένα τις νύχτες χωρίς φεγγάρι, που επιμένουν να αγγίζονται Εκεί και εδώ, παντού γύρω κι ως την καρδιά μας. Σαν αιώνιο δίλλημα, κάλεσμα επιλογής και αίτημα ισορροπίας...
Κι ύστερα ήρθε και το τραγούδι που έμεινε... Να το τραγουδώ ως το σπίτι, και ως τώρα που γράφω...
Ε.Σ.
Καληνύχτα!
Και ο συνειρμός ήρθε άμεσος: Χμ... Σταθερά είπα; Γη και ουρανός. Η αντίθεση, αν την πούμε έτσι, ολοφάνερη. Υπογεγραμμένη πάντα από έναν ορίζοντα. Με εξαίρεση ίσως σε βαθιά νύχτα... Τότε που όλα ανακατώνονται, μέσα και έξω. Μα πια τάχα σταθερότητα και μάλιστα αδιαμφισβήτητη αποτιμούμε στη γη; Στη θάλασσά της μήπως; Τι να σας πω... Όσο το καλοσκέφτομαι, μόνο του Ουρανού η απλωσιά μου φαίνεται σίγουρη. Ορατή και αόρατη.'Ετσι, σαν μια τεράστια αγκαλιά που τα χωράει όλα και όλους. Και τη γη που πατούμε ολάκερη!
Και ούτε ποτέ μέσα μου αληθινά συμφώνησα με τις επιταγές ειδικών και μη, για ...προσγείωση. Εκτίμησα βέβαια μετά από τόσες συγκρούσεις, εσωτερικές κυρίως, πως καλά θα ήταν να αναγνωρίζω τους κανόνες που διέπουν - ως τώρα - τη ζωή σ'αυτή τη γη. Ζωή είπα; Το διορθώνω. Επιβίωση εννοούσα. Σκυφτή και αδυσώπητη με το βλέμμα μόνο στο χώμα. Γιατί όταν μιλάμε και εννοούμε Ζωή, δεν υπάρχει στιγμή της χωρίς ένα άγγιγμα έστω, μια ανάσα και ένα κοίταγμα αδερφέ στον Ουρανό.
Έμεινα λοιπόν λίγο ακόμα με το βλέμμα και τις αισθήσεις μου εκεί στον ορίζοντα... Ανάμεσα γης και ουρανού, στα δύο που γίνονται ένα τις νύχτες χωρίς φεγγάρι, που επιμένουν να αγγίζονται Εκεί και εδώ, παντού γύρω κι ως την καρδιά μας. Σαν αιώνιο δίλλημα, κάλεσμα επιλογής και αίτημα ισορροπίας...
Κι ύστερα ήρθε και το τραγούδι που έμεινε... Να το τραγουδώ ως το σπίτι, και ως τώρα που γράφω...
Ε.Σ.
Καληνύχτα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου