"Τι καλά που δεν έλιωσα!"

   Έμεινα για λίγο σιωπηλή. "In stillness", όπως θα έλεγε ο αγαπημένος μου δάσκαλος Manuel Schoch. Και βέβαια το μυαλό δραπέτευσε άμεσα, ενώ τα χέρια μου κρατούν ακόμα το βιβλίο του.
    Σ' εκείνη τη γυναίκα, τη Σ.. που συνάντησα προχτές και που είχαμε χρόνια να μιλήσουμε, εκτός από ένα γεια... τριγυρνά το μυαλό μου τώρα. Θυμάμαι τα λόγια της και το συναίσθημα που κάθεται πιο πολύ στην καρδιά μου είναι η ευγνωμοσύνη. 
   Ε! Λοιπόν, πως θα ήμουν ευγνώμων μια μέρα που ο δικός μου γιος δεν μ' αγάπησε τόσο (ή δεν μου το 'δειξε) όσο εκείνην ο δικός της, δεν το φανταζόμουν ποτέ! Ναι, καλά το διαβάσατε. "Μαμά μου σ' ευχαριστώ που με φροντίζεις. Σ' αγαπώ πολύ." της λέει και κείνη λιώνει, όπως μου εξομολογήθηκε. Εκεί στο πεζοδρόμιο, σε πέντε λεπτά κουβέντας στα όρθια, κοιταχτήκαμε στα μάτια. Δύο μητέρες με ιδιαίτερα παιδιά. Λυπημένη, ανήσυχη και εγκλωβισμένη την ένιωσα, καθώς τώρα πια το παιδί της θα έμενε πιο πολύ στο σπίτι αντί για κάποιο σχολείο. Κοιτούσα να την ενθαρρύνω να αρχίσει έστω να φαντάζεται τον εαυτό της ελεύθερο για μια ώρα την ημέρα. Αλλιώς θα τρελαινόταν. Το παραδέχτηκε πως χρειαζόταν βοήθεια, ψυχολογική στήριξη... 
   Γνωρίζω όμως, μεταξύ μας, πως αυτό δεν φτάνει. Πως δεν λέει και τίποτα ίσως κάποιες φορές, που επιστρέφοντας σπίτι έχεις να αντιμετωπίσεις μια πραγματικότητα έξω σου και μια συνειδησιακή κατάσταση μέσα σου, που όλοι οι ειδικοί του κόσμου μόνο την υποψιάζονται. Εκτός αν διαθέτουν ή έχουν καλλιεργήσει αυτό το ωραίο χάρισμα που λέγεται ενσυναίσθηση. Αλλιώς, όλα τα άλλα, είναι λόγια. 
   Δεν ξέρω τι πήρε από μένα σ' εκείνο το πεντάλεπτο η γυναίκα αυτή, η μάνα θέλω να πω... Ίσως μόνο λόγια. Γιατί εγώ από κείνη, αργότερα που το καλοσκέφτηκα, πήρα κάτι πολύ μεγάλο. Κι άλλη φορά το είχα λάβει μέσα από εσωτερικές δικές μου διεργασίες, όμως τώρα έβλεπα καθρεφτισμένο κάτι που ήδη βίωνα στην πράξη. Την ωραιότητα της ανεξαρτησίας της γυναίκας από τη μάνα. Ναι. Είναι Ένα κι όμως δεν είναι. Λιώνουν η μία μέσα στην άλλη σε κάθε στιγμή της Θήλειας Ύπαρξης, ακόμα και όταν φαινομενικά δεν βρίσκεται ένα παιδί στη μέση. Όμως αυτό γίνεται αρμονικά και όμορφα, όταν η γυναίκα δεν λιώνει από μητρική αγάπη ολόκληρη, και η μάνα δεν γονατίζει από το βάρος της μητρότητας. Θυμάμαι κάποιες φορές αυτό να μου είναι πολύ ξεκάθαρο σαν αίσθηση στο σώμα και στη συμπεριφορά μου, απ' όταν ήταν ακόμα μωρό το παιδί μου. Ήμουν άλλη όταν εκείνο ήταν παρών, και άλλη όταν έλειπε. Επεδίωκα την γυναίκα κάποτε κάποτε, καθώς έβλεπα τον χώρο που καταλάμβανε η μάνα. Ισορροπία. Αυτό κάνω ακόμα. Σε τεντωμένο σχοινί φορές- φορές, μα έτσι είναι. Τα όριά μας δεν επιτρέπουν εκχωρήσεις, μόνο προσωρινές παραχωρήσεις για τα παιδιά. 
   Πόσες φορές δεν έκλαψα από πόνο, ως να το μάθω αυτό... Περιμένοντας μια κάποια αναγνώριση από ένα γιο που όσο περισσότερα του έδινα, τόσο αρνούνταν να τα δει. Όσο μεγάλωνε, τόσο λιγόστευε τα "ευχαριστώ". Μπορεί και να μην τα είπε ποτέ δηλαδή, κι εγώ μονάχα να τα μπέρδευα μ' εκείνη την επιτρεπόμενη τρυφερότητα που ξεχειλίζουν τα παιδιά, ακόμα και τα αγόρια ως τα δέκα τους. Χμ.., τι καλά λέω τώρα που τα έδωσα όλα χωρίς να λάβω αυτά που περίμενα. Τι καλά που δεν έλιωσα...! Γιατί θα έλιωνα, και θα εξαρτιόμουν απ' αυτού του είδους την αγάπη (που μεταξύ μας το ξέρουμε πως δεν είναι...).
   Τι καλά! Κανένα παράπονο τώρα! Ευγνωμοσύνη προς τον γιο μου που είναι "σκληρό καρύδι" και μια φύση τόσο ανεξάρτητη μέσα του και άσχετη με το απ' έξω του τόσο, που δύσκολα το πιστεύει κανείς, και ευγνωμοσύνη και προς την μάνα Σ... που εγώ επιχείρησα να της θυμίσω πως είναι και γυναίκα, και κείνη χωρίς να το ξέρει, μου θύμισε με ανακούφιση το ποια γυναίκα είμαι. Ευχαριστώ Σ... 
   Α, και για να ξαναγυρίσω στον Μanuel, ευχαριστώ και την ίωση που ανάμεσα σε γαργάρες και βιταμίνες με κρατάει δεύτερη μέρα μέσα, με πολύ ευκαιρία για σιωπή και συγκατοίκηση με τον εαυτό. 
                                                      Σας φιλώ, 
                                                                          Ευαγγελία 

 

 

ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ γιατί όλα είναι Ζωή. Μπορεί και γιατί... είμαι κι εγώ λίγο παιδί...Εσείς;