Κλάμα ποτάμι κενό και πάλι κενό

   Δυο αγιοκέρια σιωπής, δυο μέρες στον κάτω μου κόσμο... Σταγόνες δεν άφησαν πίσω απ' το τζάμι. Προστέθηκαν νόμιμα σε μια ετικέτα. Κλάμα ποτάμι κενό, και πάλι κενό.

   Και να' μαι! Πάλι σας ήρθα! Όταν δεν έχω κάτι από αλήθεια να πω, προτιμώ να σωπαίνω. Κι όταν μ' αγγίζει αυτό το κενό, μονάχη προτιμώ να πεθαίνω. Μη μας τρομάζουν οι λέξεις. Όλα εδώ κι όλα μέσα μας είναι... Ζωή μας και θάνατος. 
Μόνο που τούτο το πρόσωπο, αυτής της οθόνης, δε δείχνει να νοιάζεται για τις απουσίες. Παρουσίες θαρρώ πως μπορεί να μετράει. Κι ούτε διαγράφει τους κόσμους μας, από ποιον να ερχόμαστε, που προχωράμε και τίνος αχλή καταθέτουμε... 
                                                                                                                Πολύ καλημέρα σας!

"Σ' ένα θάνατο, μια νέκρα  Περσεφόνη, 

ποιου Πλούτωνα  έφαγε  το ρόδι; 

Χαμένη ολάκερη στ' άδειο της βλέμμα. 

το μερτικό της φώναζε, 

ήτανε πάλι ψέμα; "

                                                                                                                                     Ευαγγελία