Μέσω... Τέχνης

   Έτσι καθώς γύριζα σούρουπο σπίτι, που καλύτερη ώρα για μένα δεν έχει η επιστροφή σε αγκαλιά, κι όσο τα μάτια διέκριναν σπίτια να σιγοανάβουν τα φώτα και άλλα κλειστά σαν να λείπουν εκείνα ολόκληρα απ' τη γειτονιά κι όχι μόνο οι ανθρώποι, συλλογίστηκα - τι μαρτυρούν; Μοναξιές ή οικογένειες; 
   Κι όταν έσκυψα να μυρίσω μια καλησπέρα στο μικρό γαρυφαλλάκι που κοίταζε πριν απ' την πόρτα μου ένα, τουλάχιστον ένα κάθε φορά εκεί, είπα: 

Το σπίτι μου στεγάζει δύο ανθρώπους μονάχους,

μα όχι και μόνους. 

Θα 'ταν καλύτερα να 'μαστε τρεις... 

και παραπάνω ναι, γιατί όχι; 

Είναι ωραία τα σπίτια που αντηχούν τη χαρά 

σαν δικαιώνουν την ύπαρξή τους. 

Ζωντανεύουν με τους πολλούς ακόμα και την λύπη. 

Μα ακόμα πιο ωραίοι είναι οι άνθρωποι... 

Εκείνοι που φτιάχνουν τις οικογένειες 

από χαρά και όχι από απόγνωση. 

Που είναι καλά και μονάχοι 

και δεν ορίζονται μόνοι. 

Κείνοι που ξέρουν να λένε "ευχαριστώ".

Προσθήκη λεζάντας