Μέσω... Τέχνης

   Σας μιλώ με αφορμή ένα βιβλίο που περισώθηκε ευτυχώς από τη φόρα μου για ξεκαθάρισμα και τάξη, το τελευταίο εξάμηνο στο σπίτι μου.... Το είχα βάλει κατά λάθος με άλλα μαζί, για να το δώσω σε έναν σύλλογο της περιοχής μας. Να 'ναι αυτό που λένε "Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά"; E, τότε καλά που υπάρχουν εξαιρέσεις στους κανόνες, στις πεποιθήσεις, στις εντυπώσεις  και κυρίως στους ανθρώπινους μύθους - κατασκευάσματα των φόβων μας, κι έτσι, σαν μια εξαίρεση, το βιβλίο αυτό έμεινε σε μένα. Ένας ακόμη απ' αυτούς τους μύθους - συνταγές που ασυνείδητα έλεγα κι εγώ, ενώ στ' αλήθεια μέσα μου γίνεται αλλιώς, είναι το "Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται..." Ας είναι όμως, θα σας αφήσω εγώ για να μιλήσει σήμερα αυτός, ο Μιχάλης Κατσαρός, με το ποίημα που καθόλου τυχαία έπεσα πάνω του, και που ήταν ότι έπρεπε για να κάνει το απόγευμά μου καλύτερο, καθώς με εκφράζει πολύ... Έτσι ακριβώς λοιπόν όπως περιέχεται στο βιβλίο του "ΚΑΤΑ ΣΑΔΔΟΥΚΑΙΩΝ":
 
ΘΑ ΣΑΣ ΑΦΗΣΩ

Θα σας αφήσω όλους σας να ωρύεσθε 
ή ν' ακουμπάτε ήρεμοι το κεφάλι σας στο παράθυρο - 
θα σας αφήσω να πιέζεστε στα σκαλιά 
κι άξαφνα κει να μαρμαρώνετε 
ανίδεοι για τις πράξεις σας - 
θα σας αφήσω να τρέχετε.
Εγώ ανάμεσα σε ξερά δέντρα και τάφους 
με τη σημαία μου ένα κουρέλι 
με άνεμο και χωρίς άνεμο 
ανάμεσα στο αβέβαιο πλήθος σας 
θα περιφέρομαι μόνος - 
ένας φλογερός πρίγκιπας -  μάγος.

Η ώρα πλησίασε. Θα γκρεμιστούν οι ναοί. 
Δεν υπάρχει φωτιά στην καρδιά σας.

Εγώ 
ένδοξος 
γράφω 
σ' όλα τα όνειρά σας: 
Ελευθερία.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ